پس از راه‌اندازی اولین بلاک چین به نام بیت کوین، شبکه اتریوم با هدف تسریع و بهبود فرآیندهای موجود توسعه یافت. هم‌اکنون، شبکه اتریوم به یک بستر مهم تبدیل شده و تقریباً ۹۰ درصد از توکن‌های بدون شبکه اختصاصی، بر پایه این شبکه فعالیت می‌کنند. در این میان، ارز دیجیتال اصلی شبکه اتریوم، اتر (ETH) نام دارد. شبکه اتریوم استانداردی به نام ERC20 را معرفی کرده که قواعد و ملاحظات لازم برای طراحی توکن‌ها و قراردادهای هوشمند را مشخص می‌کند. در ادامه به بررسی شبکه ERC20 و توکن‌های آن خواهیم پرداخت.
توکن‌های ERC20
بر اساس داده‌های موجود در CoinMarketCap، اتریوم بزرگ‌ترین میزبان توکن‌ها به شمار می‌رود، به دلیل تنوع بی‌نظیر قراردادهای هوشمند و تکنولوژی پیشرفته مورد استفاده در آن. به این ترتیب، توکن‌هایی که از بستر بلاک چین اتریوم بهره می‌برند، به طور کلی به نام توکن‌های ERC20 شناخته می‌شوند.
یکی از مزایای کلیدی ERC20، سازگاری با توکن‌های جدید است، به طوری که این توکن‌ها طوری طراحی می‌شوند که قوانین این استاندارد را رعایت کنند. این ویژگی سبب می‌شود که توسعه‌دهندگان نیازی به ایجاد بلاک چین جدید برای هر توکن نداشته باشند.
تاریخچه ERC20
استاندارد ERC20 در سال ۲۰۱۵ توسط توسعه‌دهندگان اتریوم به نمایندگی از جامعه بزرگ‌تر این ارز دیجیتال ایجاد شد و در سپتامبر ۲۰۱۷ به رسمیت شناخته شد. برای راه‌اندازی چنین استانداردی، توسعه‌دهندگان باید پیشنهاداتی به نام EIP ارائه می‌کردند که در آن ویژگی‌ها و پروتکل‌های جدید توصیف می‌شد. پس از بررسی و تأیید این پیشنهاد، به ERC تبدیل شد.
با تصویب این استاندارد، تمامی قراردادهای هوشمند باید با آن سازگار باشند. در حالی که ERC20 به عنوان شناخته‌شده‌ترین استاندارد است، اما تنها نمونه موجود نیست.
انجام تراکنش در شبکه بلاک چین اتریوم
از نکات منفی شبکه اتریوم، افزایش هزینه تراکنش‌ها در سال‌های اخیر است. در واقع، در زمستان گذشته، متوسط هزینه تراکنش در شبکه ERC20 به حدود ۱۲ دلار رسید. این موضوع برای معامله‌گران خرد چالشی بزرگ به شمار می‌رود. زمان متوسط انجام تراکنش حدود ۱۰ دقیقه است، اما این زمان می‌تواند بر اساس وقت روز و شلوغی شبکه تغییر کند.
به عنوان نمونه، از ساعت ۰۰:۳۰ تا ۰۲:۳۰ به وقت ایران، کارمزدها به کم‌ترین مقدار خود می‌رسد و تراکنش‌ها سریع‌تر انجام می‌شوند، در حالی که در ساعات شلوغ، هزینه‌ها افزایش می‌یابد.
توابع اصلی و اختیاری استاندارد ERC20
توابع اصلی:
totalSupply= این تابع نشان‌دهنده کل مقدار موجودی یک توکن در شبکه است.
approve= این تابع برای بررسی تأیید یک تراکنش به منظور انتقال دارایی از یک آدرس خاص استفاده می‌شود و از کلاهبرداری جلوگیری می‌کند.
transfer= این تابع اجازه می‌دهد تا طرف قرارداد هوشمند، دارایی خود را انتقال دهد.
allowance= این تابع مانده حساب کاربر را پیش از انجام انتقال بررسی می‌کند و در صورت کافی نبودن موجودی، تراکنش را لغو می‌کند.
توابع اختیاری:
Token Name= نام‌گذاری صحیح توکن‌ها می‌تواند هدف آنان را بهتر بیان کند.
SYM= این تابع یک نماد خاص برای توکن ایجاد می‌کند و آن را منحصر به فرد می‌سازد.
امروزه، توکن‌های ERC20 قابلیت معامله به صورت همتا به همتا یا در صرافی‌های ارز دیجیتال مانند کوین بیس را دارند.
مزایا و معایب ERC20
اگر شبکه ERC20 وجود نداشت، راه‌اندازی هر توکن جدید مستلزم صرف زمان و هزینه زیاد برای ایجاد بلاک چین جدید بود. اما با وجود استاندارد ERC20، تمامی توکن‌هایی که با این استاندارد همخوانی دارند می‌توانند از امکانات این شبکه بهره ببرند و در صرافی‌ها و کیف پول‌ها جابه‌جا شوند.
مع‌الوصف، یکی از معایب استاندارد ERC20 این است که اگر به طور اشتباه توکن ERC20 به عنوان روش پرداخت در یک قرارداد هوشمند استفاده شود، ممکن است تخریب شود. این مشکل تا کنون منجر به از دست رفتن ۳.۵ میلیون دلار ارز دیجیتال شده است. این باگ سبب شده که تیم توسعه‌دهنده به فکر رفع این اشکال و تعریف استانداردهای جدید باشد.
جمع بندی: استاندارد ERC20، مجموعه‌ای از قوانین و قواعد است که برای تمامی برنامه‌های غیرمتمرکز و توکن‌هایی که می‌خواهند در بلاک چین اتریوم فعالیت کنند، تعریف می‌شود. این استاندارد اجازه می‌دهد توکن‌ها در پلتفرم‌هایی که از ارز دیجیتال اتریوم پشتیبانی می‌کنند، جابه‌جا شوند. در نهایت، وجود شبکه بلاک چین اتریوم به عنوان یک پلتفرم مشترک، ساخت بلاک چین جدید برای هر توکن را غیر ضروری کرده است.»
